کد مطلب:68694 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:240
مالك بن نویره رئیس قبیله ی بنی حنیفه بود كه در اطراف مدینه سكونت داشتند. او از حاضرین در غدیر بود و همه ی واقعه را به چشم خود دیده و به قبیله ی خود بازگشته بود و برای آنان شرح داده بود. پس از انتشار خبر رحلت پیامبر صلی اللَّه علیه و آله مالك بعنوان رئیس قبیله برای تجدید عهد با مولای خود امیرالمؤمنین علیه السلام به مدینه آمد و یكسره به مسجد رفت ولی با تعجب ابوبكر را بر فراز منبر دید. از همانجا صدا زد: «ای ابوبكر، بیعت علی علیه السلام در روز غدیرخم را فراموش كردی؟ این منبر جای تو نیست كه بر آن خطابه می خوانی»! این را گفت و به قبیله ی خود بازگشت و با ابوبكر بیعت نكرد. ابوبكر ترسید و برای مقابله با او بهانه ای كه برای سایر قبایل عرب بكار می بست به میان آورد. ابتدا فردی را فرستاد و بعنوان نماینده ی خلیفه از او زكات طلب كرد. مالك گفت: زكات را باید به امام داد، و ابوبكر امام نیست تا به او زكات بدهم!! با آمدن این پاسخ برای ابوبكر، حكم ارتداد آنان را صادر كرد و خالد را با لشكری به جنگ آنان فرستاد. مالك كه عمق توطئه را احساس كرده بود اذان و نماز بپاداشت تا تهمت را رد كرده باشد و بر همه معلوم كند كه منظور اینان از ارتداد نپذیرفتن ابوبكر است. خالد كه دستور را از قبل گرفته بود در یك اقدام مزوّانه به آنان امان داد ولی سپس دستور داد در یك شبیخون آنان را اسیر كنند و مردانشان را بكشند و زنانشان را اسیر كنند. مالك بن نویره اولین شهید راه غدیر شد و خالد بی شرمانه در همان شب با همسر او همبستر گردید، و معلوم شد اینان كه به مبارزه ی باصطلاح مرتدین آمده بودند، خودشان تا چه حد مرتد بودند. [صفحه 88]
.
صفحه 88.